Nazi deneyleri, tıbbi araştırmalar tarihinin en dip noktasına işaret ederken, tıp alanındaki pek çok ilerlemenin de modern standartlara göre kesinlikle kabul edilemez olan araştırmalara dayanarak gerçekleştiği de bir gerçek. Örneğin, İngiltere ve İskoçya’daki ilk anatomistler, dönemin resmi düzenlemeleri nedeniyle çalışmalarında kullanacak kadavra bulamıyorlardı. Ünlü hekim Robert Knox da dahil pek çok bilim insanı, insan vücudunun nasıl çalıştığını mezarlardan çaldıkları bedenlerin, hatta ünlü katiller William Burke ve William Hare tarafından kadavra siparişi üzerine öldürülen insanların bedenlerinde çalışarak öğrendiler. Köy doktoru ve aşının mucidi Edward Jenner, erken dönem çalışmalarının bir parçası olarak, bahçıvanın oğlunu sığır çiçeği ile enfekte etmişti. Jenner’in, kendisine bizzat Napolyon’dan bir madalya kazandıran çalışmasının tarihteki hiçbir deneyle kıyaslanamayacak kadar çok yaşam kurtardığı söyleniyor. Böyle bir deneyi bugün yapsaydı, muhtemelen hapsi boylardı. Her iki durumda da, dehşet verici bilimsel uygulamalardan elde edilen önemli gelişmeler göz ardı edilemez. İkinci Dünya Savaşı’nın ardından, insanlar üzerinde yapılan deneyleri yasalar çerçevesine tanımlama yönündeki çabalara rağmen, 20. yüzyılın geri kalanında utanç verici uygulamalar varlığını sürdürdü.
