Okyanus asitlenmesi, dünya çapında toplu olarak okyanus ve deniz suyundaki pH seviyesinin düşürülmesidir. Kimyasal özelliklerdeki ve asitlik seviyelerindeki bu değişiklik, gelişmek için belirli koşullara bağlı olan deniz bitkileri ve hayvanları için zararlı olabilir.
Okyanustaki artan asitlik, esas olarak daha yüksek karbondioksit seviyelerinden kaynaklanmaktadır. Atmosferimize salınan fazla karbondioksitin yaklaşık %30’u Dünya’nın denizleri tarafından emilir. Bu kulağa önemli gelmese de, Dünya denizlerindeki pH ve kimyasalların (doğal veya doğal olmayan) dengesindeki küçük bir değişiklik bile bir ekosistemi bozabilir, hatta bu sistemin çökmesine neden olabilir. Dengeli, tam olarak işleyen deniz ekosistemleri olmadan, biyomlar ve biyosferler tehlikededir ve insan yaşamı üzerindeki doğrudan etkiler de dahil olmak üzere Dünyanın diğer tüm kısımları üzerinde rezonans etkileri olabilir.
İnsani faaliyetler arttıkça, atmosferimize salınan kirleticilerin ve gazların seviyesi de arttı. Benzer şekilde, ormansızlaşma ve tarım, bir zamanlar yemyeşil olan gezegenimiz için geniş bitki örtüsü alanlarının kaldırılmasının yanı sıra salınan gaz türlerinde önemli bir değişime neden oldu. Fosil yakıtların yakılması söz konusu olduğunda en büyük endişe, artan CO2 çıkışıdır. Doğal karbon yutağı olan ormanlar bu CO2’yi emer ve Dünya’nın dengede kalmasına yardımcı olur. Bununla birlikte, karbondioksit yan ürünleri arttıkça, ormanlar temizlendi ve kesildi, bu da bu fazla karbonu filtrelemeye ve tutmaya yardımcı olacak daha az ağaç olduğu anlamına geliyor. Sonuç olarak, karbon havaya salınır ve bitki örtüsü tarafından emilmek yerine okyanuslar tarafından emilir. Okyanuslar büyük miktarda karbondioksiti emebilir, ancak bunun önemli yan etkileri de yoktur. Karbon ilavesinin neden olduğu kimyasal reaksiyonlar, suyun iyonik dengesini değiştirir. Bu, daha asidik bir çözeltiyle, dolayısıyla Dünya denizlerinin ‘asitlenmesiyle’ sonuçlanır. Bu artan asitliğin sonuçları çok büyük ve tehlikelidir.Asitleştirme, çok daha karmaşık bir kimyasal işlem için basit bir terimdir. Birincisi, karbon ve oksijen olan karbondioksit, hidrojen ve oksijenden oluşan suda çözünür. Bu, üç kimyasalın hepsinin bir bileşiği olan H2CO3 olarak bilinen bir karbonik asit ile sonuçlanır. Bu, hem hidrojen iyonlarına hem de bikarbonat iyonlarına, HCO3-‘e ayrılan asidik bir çözeltidir.
Asitleşme, karbondioksitteki bir artıştan kaynaklandığından, karbon emisyonlarıyla sonuçlanan herhangi bir aktivite okyanus asitlenmesini etkileyebilir. Bunun en önemli nedenlerinden biri fosil yakıtların yakılmasıdır. Fosil yakıtlar, büyük basınç altında ve uzun süreler boyunca yerkabuğunda birleştirilen doğal yağlar ve gazlardır. Bu yakıtların çoğu ya önemli bir karbon bileşenine sahiptir ya da yakıldıklarında karbondioksit salmaktadır. Bu, insan faaliyetinin ve sanayileşmenin çoğunun karbon emisyonları ve okyanus asitlenmesi üzerinde olumsuz bir etkisi olduğu anlamına gelir. Doğal gaz, petrol veya kömür gibi yakıtlar yakıldığında, karbondioksit atmosfere salınır ve daha sonra geri döner ve okyanus tarafından emilir. Karbon döngüsü, karbon miktarını asla artırmaz veya azaltmazken, insanlar karbonu doğal olarak absorbe edebileceğinden çok daha hızlı bir şekilde yakıyor ve salıveriyor. Fosil yakıtların oluşması binlerce yıl alır, ancak insanlar son 200 yılda onları hızlı bir şekilde yakıyorlar.Ek olarak, ana doğal karbon yutağı veya karbon emme sistemi, orman bitkileri ve diğer bitki örtüsüdür. Ormansızlaşma ve ağaçların temizlenmesi, eskiden karbon yutağı görevi gören geniş bitki örtüsü alanlarının ortadan kaldırılması anlamına geldiğinden, insanlar da bu konuda olumsuz bir etkiye sahipti. Bitkiler doğal olarak karbondioksiti emer ve tutar, bu nedenle bitki ömrünün azalması, karbonun başka yollarla emilmesi gerektiği anlamına gelir. Bu, atmosferdeki fazla karbondioksitin okyanuslar ve büyük su kütleleri tarafından emilmesinin başlıca nedenlerinden biridir.
