Müzik, insanın iç dünyasının ve yaşadığı çevrenin bir yansımasıdır. Çoğu müzisyen, yaptığı bestelerin tamamen kendisine ait özgün bir yaratım olduğunu düşünse de aslında her ezgi, geçmişten gelen birikimlerin, bilinçaltında saklı kalmış melodilerin ve duygu kırıntılarının birleşimiyle ortaya çıkar. İnsan zihni, duyduğu her sesi, her tınıyı, içinde bulunduğu kültürün müzikal dilini farkında olmadan hafızasında depolar. Bu nedenle müzik, sıfırdan yaratılan bir olgu olmaktan çok, hatırlanan ve yeniden biçimlendirilen bir ifadedir.
Zamanın değişimi, müziğin de değişimini beraberinde getirir. 1980’lerin analog sıcaklığıyla yoğrulmuş tınıları, günümüzün dijital dokunuşlarıyla hazırlanmış parçalarından belirgin biçimde ayrılır. Dönemler değiştikçe, kullanılan enstrümanlar, üretim teknikleri, hatta dinleyicinin beklentileri bile farklılaşır. Bu değişim, sadece teknolojinin değil, aynı zamanda toplumsal dönüşümlerin, yaşam tarzlarının ve duygusal eğilimlerin de bir sonucudur.
Her müzisyen, içinde bulunduğu çağın bir ürünüdür; yaşadığı toplumun duygularını, sevinçlerini, kaygılarını ve umutlarını eserlerine bilinçli ya da bilinçsiz bir biçimde taşır. Bu yönüyle müzik, hem bireysel bir anlatım biçimi hem de insanlığın ortak hafızasının sesi haline gelir. Her nota, geçmişin izlerini taşırken geleceğin müziğine de ilham verir. Böylece müzik, zamanla evrilen ama özünde insan ruhunun değişmeyen bir parçası olan evrensel bir dil olarak varlığını sürdürür.
