Erken Modern Çağ’da, yani yaklaşık 15. yüzyılın sonlarından 18. yüzyılın başlarına kadar uzanan dönemde, dünya siyasetinin şekillenmesinde baharat ticareti son derece belirleyici bir rol oynamıştır. Günümüzde karabiber, tarçın, karanfil veya muskat gibi baharatların dünya tarihine yön verecek kadar önemli olması şaşırtıcı görünse de, o dönem için bu ürünler büyük bir güç ve zenginlik kaynağıydı. Özellikle Güneydoğu Asya’nın tropikal bölgelerinde yetişen baharatlar, hem Avrupa mutfaklarında hem de tıpta ve dinsel törenlerde kullanılan değerli ürünlerdi. Ancak bu kıymetli malların Avrupa’ya ulaşması son derece zorlu bir süreci gerektiriyordu. Kara ve deniz yollarında süren uzun yolculuklar sırasında baharatlar, pek çok tüccarın elinden geçiyor ve her aşamada fiyatı katlanarak artıyordu. Örneğin Hindistan’da bir kilogram karabiberin değeri yalnızca iki gram gümüş iken, aynı ürün Venedik’e ulaştığında on sekiz, Londra’ya vardığında ise otuz gram gümüşe satılabiliyordu. Bu büyük kâr farkı, baharat ticaretini yüzyıllar boyunca hem Avrupalı hem de Asyalı devletlerin gözünde cazip bir hedef hâline getirdi. Osmanlı Devleti, Memlükler, Portekiz, İspanya ve daha sonra Hollanda ile İngiltere gibi devletler, bu kârlı ticaret yollarını kontrol altına almak için yoğun rekabet içine girdiler. Özellikle Coğrafi Keşifler, baharat yollarının değişmesine ve yeni deniz rotalarının bulunmasına yol açtı. Portekizlilerin Ümit Burnu’nu dolaşarak Hindistan’a ulaşmaları, Akdeniz üzerinden yapılan geleneksel baharat ticaretine büyük darbe vurdu. Böylece baharat, yalnızca sofralara lezzet katan bir ürün olmaktan çıkıp, deniz aşırı keşiflerin, sömürgeciliğin ve küresel ticaret ağlarının şekillenmesinde başlıca etkenlerden biri hâline geldi.
