Anormal psikoloji, zihinsel işlev bozukluğunun nedenlerinin (akıl hastalığı, psikopatoloji, uyumsuzluk, duygusal rahatsızlık) araştırılmasına ayrılmış alandır. Psikolojik işlev bozukluğu nedeniyle ifade edilen anormal davranış, sapma (kültüre bağlı olarak), sıkıntı ve kendine veya başkalarına olası zarar verme özelliklerine sahip olabilir. Aslında, insanlığın uzun tarihi boyunca sayısız işlev bozukluğu kendini göstermiştir. Anormal psikoloji, bu işlev bozukluklarının nedenlerini ve olası tedavilerini inceler. Bu alandaki birincil araştırmalar Batılı bakış açıları ve araştırma yöntemleriyle yapılmıştır. Eski Batı uygarlıklarında ve Doğu kültüründe ruhsal bir akıl hastalığı anlayışı benimsenmiş olsa da, daha modern zamanlarda bilim topluluğu ve psikologların çoğunluğu tarafından büyük ölçüde reddedilmiştir. Yirminci yüzyılda, ruhsal bozuklukların etiyolojisine ilişkin iki karşıt bakış açısı gelişti – somatojenik (fiziksel kökenler) ve psikojenik (psikolojik kökenler). Her ikisi de önemli araştırma ve tedavi seçenekleri üretti. İnsanlığı kuşatan sorunları gerçekten anlamak için, ruhsal da dâhil olmak üzere insan doğasının tüm yönlerini içeren eksiksiz bir yaklaşıma ihtiyaç vardır. Alan dünya çapında genişlemeye başlıyor, zihinsel bozuklukların nedenlerinin yorumunun kapsamını Doğu (manevi) bakış açılarını da kapsayacak şekilde genişletiyor.
Anormal psikoloji, anormal işleyiş kalıplarını tanımlamak, tahmin etmek, açıklamak ve değiştirmek için anormal davranışın bilimsel çalışmasıdır. Psikopatolojinin doğasını, nedenlerini ve tedavilerini inceler. Elbette neyin “anormal” olduğunun tanımı zaman ve kültürler arasında değişiklik göstermiştir. Bireyler aynı zamanda “normal” veya “anormal” davranış ya da sadece kendine özgü olarak gördükleri şeylerde de farklılık gösterirler. Genel olarak, anormal psikoloji, çeşitli koşullara sürekli olarak uyum sağlayamayan ve etkin bir şekilde işlev göremeyen insanları inceleyen bir psikoloji alanı olarak tanımlanabilir. Bir bireyin ne kadar iyi adapte olabileceğine katkıda bulunan dört ana faktör, genetik yapıları, fiziksel durumları, öğrenme ve akıl yürütme ve sosyalleşmeyi içerir.
Rahipler ve şamanlar tarafından yapılan şeytan çıkarma, istilacı ruhları kovma girişimlerinde de kullanılmıştır. İronik olarak, William James Amerikan psikoloji geleneğinin babası, gelecek yüzyılda davranışçılık biliminin yerini alacak olan psikolojiye manevi bir yönü dahil etmeye çalıştı. Tıbbın babası olarak kabul edilen Hipokrat, beyin patolojilerini sarı safra, kara safra, kan veya balgamın neden olduğu “mizah” olarak adlandırdı. Platon ve Aristoteles ayrıca zihinsel rahatsızlıkların dış güçlerin etkisinden değil, bireyin içinden kaynaklandığına inanıyordu. Rönesans dönemi bilim gelişti bir dönem oldu. Alman doktor Johann Weyer, akıl hastalığında uzmanlaşan ilk doktordu ve modern psikopatolojinin kurucusu olarak kabul ediliyor. İngiltere ve Belçika‘da hastalara bakmak için bazı ilerlemeler kaydedildi, ancak bu, akıl hastanelerinin hastanelerin yerini almaya başladığı on altıncı yüzyılın ortalarında kötüleşti. İlk iltica İspanya’da kuruldu. Londra’da, 1547, Henry VIII Bethelehem Hastanesi’ni açtı (yerel halk tarafından Bedlam olarak telaffuz edilir), “Bedlam” kelimesinin genel olarak akıl hastaneleri için ve daha sonra bir kargaşa ve karışıklık sahnesi için kullanılmasına neden oldu. Yirminci yüzyılın başlarında, iki karşıt bakış açısı ortaya çıktı: somatojenik ve psikojenik. İlki, anormal davranışın fiziksel kökenleri olduğunu ve ikincisi, bu tür nedenlerin psikolojik olduğunu savundu. Biyoloji bilimi, frengi gibi hastalıkların nedenlerini buldu. Hipnotizma çalışması, psikolojik köken (psikojenik) perspektifini başlattı. Franz Mesmer hipnoterapi ile histeri tedavisini tanıttı, ancak “mesmerizm” olarak adlandırılan bu yöntem, zamanının doktorları tarafından pek kabul görmedi. Hipnoz 1800’lerin sonlarına kadar Viyana’da ciddi olarak çalışılmamıştı. Daha sonra psikanalizi kuran Sigmund Freud’u cezbetti.
