Alfa kuşağı, yani 2013 sonrası doğan çocuklar, hayatlarının ilk anlarından itibaren dijital ekranlarla iç içe büyüyor. Akıllı telefonlar, tabletler ve dijital içerikler onlar için sadece birer araç değil, adeta yaşam alanlarının ayrılmaz bir parçası haline geldi. Bu kuşak, teknolojiyi büyüklerinden çok daha hızlı ve sezgisel bir şekilde kullanabiliyor; fakat bu beceri beraberinde bazı endişeleri de getiriyor. En büyük sorulardan biri şu: Bu çocuklar geleneksel oyunları artık tanımıyor, tanısalar bile sevmiyorlar mı? Yoksa onlara bu oyunları sunmayı mı unuttuk?
Beş taş, saklambaç, istop, ip atlama, körebe gibi oyunlar artık birçoğumuzun hafızasında kalan nostaljik anılara dönüşmüş durumda. Oysa bu oyunlar yalnızca eğlenceli vakit geçirme araçları değil; aynı zamanda çocukların motor becerilerini, sosyal iletişim yeteneklerini, empati kurma kapasitelerini ve kurallı yaşam alışkanlıklarını geliştiren kültürel miraslardır. Alfa kuşağının bu oyunlara uzak durması, aslında onları sıkıcı bulmasından değil, deneyimleme fırsatı bulamamasından kaynaklanıyor. Çünkü çevrelerinde bu oyunları oynayan yaşıtları yok, büyükleri ise onlara bu gelenekleri aktarma konusunda yeterince istekli ya da bilinçli değil.
Üstelik dijital dünya çocukların sosyal gelişimini desteklemekten çok, onları bireyselleştiren bir yapıya sahip. Çocuklar artık arkadaşlarıyla yüz yüze sohbet etmek yerine mesajlaşıyor, ortak bir oyun oynamak yerine tek kişilik oyunlarda skor yapmaya odaklanıyor. Bu durum, zamanla çocukların duygusal yalnızlığını artırıyor. Yüz yüze iletişim kurmakta zorlanan, empati yapamayan ve toplum içinde kendini ifade etmekten çekinen bireyler yetişiyor. Bu yalnızlık, ileride çok daha büyük psikolojik ve sosyal sorunlara zemin hazırlayabilir.
Ancak bu durumu değiştirmek mümkün. Eğitim sistemine doğa temelli dersler, açık hava oyun saatleri, geleneksel oyun atölyeleri entegre edilebilir. Aileler, çocuklarıyla birlikte hafta sonlarını doğada geçirerek dijitalden uzak, gerçek oyunlarla dolu anlar yaratabilir. Okullarda yalnızca dijital okuryazarlığa değil, duygusal ve sosyal gelişime de önem verilebilir. Alfa kuşağı doğaları gereği teknolojiyi reddetmeyecek; ancak biz onlara “hem teknolojiyle barışık, hem insanla iç içe” bir yaşam biçimini örnek olarak sunabiliriz.
Unutmamalıyız ki teknoloji, çocuklarımızı geleceğe hazırlar; fakat oyunlar onları hayata bağlar. Onlara sadece dijital beceriler değil, aynı zamanda insan olmanın inceliklerini de öğretmeliyiz. Çünkü güçlü bireyler yalnızca akıllı cihazlarla değil, sağlıklı iletişimle, empatiyle ve ortak değerlerle yetişir.
